Steen

 

Onlangs was ik in het Groninger Museum bij een prachtige tentoonstelling van de Chinese performance kunstenaar Song Dong. In een van de zalen stonden allemaal stenen keien opgesteld; gerangschikt in rijen met voor elke kei een houten krukje. Naast de stenen lagen kwastjes en een bakje water. Het bood je de mogelijkheid om op de kei je verhaal te schrijven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het was verstillend en ontroerend daar te zitten. Midden in een grote zaal mijn boodschap op te schrijven en te weten dat zij weldra weer verdwenen zou zijn, opgegaan in de lucht.

Zoals ik later in een toelichting bij deze installatie las, ging het hier over het besef om in het Hier en Nu te zijn. Het schrijven was alleen voor nu, alleen voor mij.

Ik moest denken aan de wonderschone film ‘The patience stone’  van regisseur Atiq Rahimi. Een film over een  Afghaanse vrouw, die almaar tegen haar zeer wrede man die in coma ligt,  aan blijft praten over haar leven. Dit naar een Afghaans gebruik waarin een steen wordt gebruikt om mee te praten,  als de stille getuige van jouw verhaal.

Toen ik het museum uitwandelde de drukte van de stad in, mijmerde ik er over dat eigenlijk ieder zo’n steen bij zich zou moeten hebben. Als vriend; om op te schrijven en mee te praten.

 

15 september 2015